Narratieve hulpverlening

Narratieve Hulpverlening: kortdurend en systeemgericht.
Narratief wil zeggen: verhalend, vertellend.
Systeemgericht wil zeggen: vanuit een ‘samenhang-denken’. Ieder mens leeft immers in samenhang met gezin, familie, buurt, samenleving, instanties, cultuur en tijd.

Narratieve hulpverlening, gericht op ouders van kinderen die niet meer thuis kunnen wonen, als aanvulling op het traject Words & Pictures.
Als blijkt dat er bij een kind of jongere behoefte bestaat aan een kortdurend traject behoort dat tot de mogelijkheden.

In gesprekken met ouders over hun geschiedenis komen thema’s aan de orde als eenzaamheid, verlies, rouw, en mislukt, falend ouderschap.
Met ouders, en ook met jongeren ga ik op zoek naar uitzonderingen, naar kracht, naar momenten van hoop. Wanneer werd wél kracht ervaren? Waar hoopte je op en van wie heb je dat geleerd? Hoe wordt er in de maatschappij gedacht over ouderschap, wat vind jij zelf van ouderschap?

Narratieve methodieken als uitbreiding van de ons bekende hulpverleningstaal en werkwijzen.
Als hulpverlener probeer ik te werken vanuit de waarden respect, transparantie en gelijkwaardigheid. Ik ben niet meer of beter dan de ander, ik wéét ook niet meer of beter dan de ander.
Er is in de narratieve benadering aandacht voor de grote invloed van heersende opvattingen over problemen en belemmeringen die mensen ervaren.  
In mijn werkwijze maak ik gebruik van creatieve methodieken: werken met tijdlijnen en genogrammen, werken met klei en poppetjes, met verf en viltstiften, met materiaal dat voorhanden is, met interviews.

Mijn nieuwsgierigheid naar verhalen van mensen heeft door de narratieve benadering een vorm gevonden om op niet aflatende wijze op zoek te gaan naar wat mensen verbindt en samenbrengt: ouders, kinderen en pleegouders. Daarnaast het netwerk en de veelheid aan hulpverleners rondom (pleeg)gezinnen. Op zoek naar ‘meerstemmigheid’.